Een Cantaloupe van 43 cm lang en 2500 gram zwaar maakt zich deze week op voor de grote afdaling. Dat betekent niet dat deze tussentijds niet weer terug kan kruipen of met een halve salto iedereen alsnog kan verrassen met een stuitligging. Maar wanneer de kleine eenmaal naar beneden is gezakt, kan de blaas van moeders wellicht wat onder druk komen te staan. Daarnaast kun je last krijgen van harde buiken. Voor het eerst sinds je eigen kleutertijd ben je op sommige momenten iets minder zindelijk als normaal. Gelukkig verkeer je in een van de meest stabiele periodes in je leven en kun je daar dus goed mee omgaan. Daarbij; geen zorg, je kunt aan urine ruiken of het vruchtwater is of niet, dus dat is gewoon fijn.

Voortschrijdend inzicht: De juf van de zwangerschapscursus deed onbedoeld de eerste aanzet tot dit type gedachte: Hoe krijg je een Cantaloupe door een sleutelgat? (en het mag zo‘n groot middeleeuws sleutelgat zijn voor een sleutel van drie kilo, dat u nu nergens meer treft.) Bij uiterste voorkeur, blijven beiden intact. Het juiste antwoord is natuurlijk; door te draaien. De baby schijnt te weten dat deze het beste als n tortelini ter wereld komt. Dat is de intelligentie van de natuur, we noemen het de spildraai. Het is ook een humaan kunstje ten opzichte van de moeder en eventueel gretig knip- en knutselwerk van de verloskundige.

Laten we wel wezen, We hebben straks negen maanden ons best gedaan er iets moois van te maken. Iets dat intact is, in verhouding en zonder gaten. Iets dat zich groot gaat aankondigen. Dan zou het gewoon fijn zijn wanneer ‘men’ via de opening in de coulissen ten tonele komt. Niet dwars erdoorheen terwijl het de hele entourage met zich meetrekt. Dit is zomaar een verzoek natuurlijk. We nemen het zoals het komt. Dat hebben we zelf geleerd de afgelopen maanden maar is daarnaast ook middels strenge blikken uit de omgeving aan ons overgedragen.

“Moeten genieten..” Ik heb het woord genieten nog nooit zo vaak gepaard zien gaan met grote ernst en dwingend appél. Dat komt geregeld enigszins misplaatst over. Stel dat uzelf met een redelijk hinderlijke blessure meedoet aan een modderrace met hindernissen, een rughernia bijvoorbeeld, dan zou het niet in mij opkomen om u vooraf ernstig toe te spreken, dat daar met klem van moet worden genoten. Neen, ik zou u met rust laten en er met lede ogen op toezien, hoe u als arme stakker zichzelf door een attractie met kabels en buizen probeert te manoeuvreren, de pijngrens duidelijk passerend maar onderwijl naar omstanders roepend ‘wat een prachtig avontuur u daar te pakken heeft.’ Ik wil maar aangeven dat: Niet alleen voel je je aan de finish allerminst de aantrekkelijke en veerkrachtige en stabiele persoon die je je voelde tijdens de conceptie, (terwijl je toch op het punt staat een van de belangrijkste prestaties uit je leven te leveren) het gegeven dat anderen vinden dat je daarvan wel moet genieten overkomt als een gek soort anticipatie op het geheel.

In het uitzonderlijke geval dat u als lezer uw eigen debuut mag presenteren op televisie (of een andere geleverde prestatie) en u op de opnamedag onherkenbaar voor uzelf (en partner) wakker wordt met een soa halverwege u gelaat naast te lijden geheugenverlies, dan heb ik twee woorden voor u. “geniet ervan.”
Kortom; ons hoeft niet verteld te worden òf en hoe we moeten genieten. Dat doen we vanzelf wel. Met de spildraai bijvoorbeeld. Een perfecte samenwerking tussen moeder en kind. Of, voor die tijd tussen huilbuien in. Maar ook hoe het er ook uit ziet, dat genieten, daar hoeven we onze tanden niet bij bloot te lachen. Stralen kan ook met een half pak magnums na het avondeten, of door te schelden tijdens de bevalling.

De -ik wordt mama app- zegt:De app heeft inmiddels nog maar bar weinig te vertellen over wat er met mama’s lijf gebeurd. De buikspieren schijnen nog iets langer te kunnen rekken. Ieder orgaan is bereid nog een stukje aan ruimte in te dammen en ondertussen zit je aan het einde van de dag te gorgegelen met maaginhoud. Ook mijn hersenen lijken bereid geweest wat in te leveren. Een flinke dosis opslagruimte is verdwenen en terwijl mijn vriend leert over verschillende typen huiltjes, krijgt hij er gelijk zo’n veertig typen eh, oeh en uhmmm bij.

Typisch week 35 van Anne:

1. Genieten bepaal je zelf.
2. Communiceren over essenties gaat ook best met pictogrammen of handgebaren.
3. De roze wolk is in week 35 als een dikke mist die niet meer optrekt.

Tata! Veel liefs van Anne